Laura zat met trillende handen boven haar kop koffie. Haar ogen dwaalden over de donkere vloeistof terwijl ze zachtjes fluisterde: "Ik ben deel van het probleem." Die woorden, doordrenkt van verdriet en inzicht, hingen zwaar in de lucht.
"Waarom denk je dat?" vroeg ik voorzichtig.
Leven met een taboe
Ze zuchtte diep, alsof de last van jaren op haar schouders drukte. “Ik dacht altijd dat ik hem kon redden. Dat als ik genoeg van hem hield, hij zou stoppen met gebruiken. Maar het tegenovergestelde gebeurde. Hoe meer ik hem probeerde te helpen, hoe dieper ik zelf vast kwam te zitten in zijn verslaving. Ik stond hem in de weg. Ik gaf hem een vangnet, zodat hij nooit écht hoefde te veranderen. Hij wist dat ik er altijd zou zijn."
Met tranen in haar ogen vervolgde ze: “Elke keer als hij loog, terugviel of manipuleerde, bleef ik. En daardoor gaf ik hem nooit de kans om de gevolgen van zijn daden te voelen. Ik dacht dat ik hem beschermde, maar eigenlijk hield ik hem gevangen in zijn verslaving.”
Een verslaafde (ook ik ooit) hebben een unieke manier van iemand een schuldgevoel te geven om te krijgen wat ze willen. Ook waneer ze sterven kan dit gevoel versterkt worden
Een overdosis is niet jouw fout.
Nu was hij er niet meer. De man van wie ze zoveel hield, was overleden aan zijn verslaving. Laura bleef achter, verscheurd door schuldgevoelens en eindeloze ‘wat als’-vragen. Ze had geleerd dat verslaving dodelijk kan zijn, en dat het niet alleen de verslaafde is die lijdt, maar ook de mensen om hen heen.
"Het zijn niet zij die mij gebruiken, ik gebruik hen!"
Het Patroon van Verslaving in Relaties
Na deze tragedie ontmoette Laura iemand nieuw. In eerste instantie leek het een frisse start, maar al snel ontdekte ze dat ook hij verslaafd was. Hetzelfde destructieve patroon herhaalde zich. Ze voelde zich opnieuw gebruikt, gevangen in een vicieuze cirkel.
Tot ze me op een ochtend belde. Haar stem klonk anders, kalm maar vastberaden. “Het zijn niet zij die mij gebruiken,” zei ze, “ik gebruik hen.”
Verward vroeg ik: "Hoe bedoel je dat?"
“Ik koos altijd mannen met problemen,” antwoordde ze. “Hun chaos gaf me een doel. Zolang ik me op hen kon richten, hoefde ik niet naar mezelf te kijken. Ik was niet alleen hun redder, ik gebruikte hun verslaving om mezelf af te leiden van mijn eigen leegte.”
De Rol van Zelfliefde in Herstel
Laura besefte dat ze zichzelf vastzette in een patroon van redden, omdat ze bang was zichzelf te redden. Dit inzicht was cruciaal voor haar. In plaats van zich te focussen op het redden van haar partners, begon ze te werken aan zichzelf. Ze ging in therapie en ontdekte dat ze haar eigen geluk kon kiezen, zonder zichzelf op te offeren.
Uiteindelijk bleek dat ze geen goede match vormden omdat ze enkel bij elkaar waren door hun redder/slachtoffer verhouding
Haar partner, die aanvankelijk boos was, begon ook aan zijn eigen herstel. Toen Laura stopte met de rol van redder op zich te nemen, gaf ze hem de ruimte om verantwoordelijkheid te nemen voor zijn eigen daden. Uiteindelijk vonden ze een nieuw evenwicht, waarin beiden werkten aan hun eigen herstel zonder de ander te moeten redden. Uiteindelijk bleek dat ze geen goede match vormden omdat ze enkel bij elkaar waren door hun redder/slachtoffer verhouding. Ze gingen uit elkaar maar spreken elkaar nog regelmatig. Een liefdevol einde
Verslaving: Een Familieziekte
Dit verhaal benadrukt een belangrijk punt: verslaving is niet alleen de strijd van de verslaafde. Het beïnvloedt iedereen in de omgeving. Partners, familieleden en vrienden worden vaak onbewust meegezogen in de chaos. Laura's verhaal laat zien hoe belangrijk het is om te beseffen dat je iemand niet kunt redden als je jezelf verliest in het proces. Je denkt meschien nu Jakob bij mij is het wel echt anders. Dat klopt elke situatie is uniek ook de jouwe! boek vandaag nog jou kennismakings gesprek.
Disclaimer Laura en ik zijn goede vrienden en er is geen coachende verhouding. We delen eenzelfde hobby. Ik stuur nooit op een inzicht en dit inzicht is uniek aan Laura zelf maar wel heel mooi en de moeite om te delen.