Niemand is immuun voor verslaving
De impact van een verslaving is als een verstikkende klimplant die je langzaam de ruimte ontneemt.
Ik ben zelf verslaafd
"Verslaving" is afgeleid van het woord "slaaf'. Je bent de slaaf van een middel. Je komt de dag niet door zonder dat glas, die pil, die sigaret, die snuif het pornofilmpje of wat dan ook. Het zorgt ervoor dat jij je beter voelt, vrijer misschien. Maar ben je echt vrij als je afhankelijk bent van een middel om je goed te voelen? Verslaving kan dus in een klein hoekje zitten en kan vele vormen aannemen. De eerste stap is even in de spiegel kijken, niet om er een lijn op te leggen, maar om te ontdekken hoe afhankelijk je bent.
Ik heb een partner of een familielid die kampt met een verslaving
Partners, kinderen of familieleden van verslaafden delen vaak in de gevolgen van de verslaving. Ze staan ook in de vuurlinie wanneer een verslaving echt impact op het dagelijks leven krijgt en verslaafden bijvoorbeeld onberekenbaar worden omwille van hun gebruik. Met goede bedoelingen probeert de omgeving een verslaafde wel eens terug op het rechte pad te krijgen. Maar misschien is het zinvoller om te bekijken welke hulp je zelf nodig hebt in deze situatie.
Ben ik eigenlijk wel écht verslaafd?
"Sorry, maar ik mag toch nog wel eens uit de bol gaan zeker? Moet ik nu echt beginnen leven als een pater omdat ik na een feestweekend een half dagje nodig heb om weer op gang te geraken op mijn werk? Het is gewoon mijn manier om te ontspannen." Maar wat maakt eigenlijk dat je zo'n nood hebt aan ontspanning of ontsnappen? Verslaving hoeft niet te betekenen dat je aan de drugs of drank hangt. Je kan ook verslaafd zijn aan iets dat op het eerste zicht geen schade berokkend: seks, kleren kopen, chocolade. De vraag is dus: waaruit bestaan de muren van de gevangenis die jij voor jezelf hebt gebouwd?
"Mijn kind worstelt met een verslaving, en ik weet niet meer wat ik moet doen."
Het schuldgevoel vreet aan me. Waar ging het mis? Zelf kende ik die strijd maar al te goed. Toen ik op mijn 19e stopte met drugs, voelde dat als een bevrijding, maar de weg daarheen was lang –Ik maakte afspraken met mezelf: Ik ga aleen gebruiken na de school uren met een groep vrienden,ik ga nooit zelf drugs kopen, maar zoals wel vaker met afspraken die ik maakte verlegde ik telkens de grens een beetje meer al snel was ik thuis stiekem aleen aan het gebruikenMijn ouders probeerden alles: strenge regels, open gesprekken, zelfs drugstests. Maar niets leek te helpen. Soms sloot ik me nog meer af,(strenge regels en drugtesten) andere keren voelde ik geen gezonde grenzen. (open gesprekken en gecontroleerd toelaten)Ze zagen me steeds verder afglijden. Ze waren radeloos.Herken je dit? Sta je als ouder machteloos aan de zijlijn? Het hoeft niet zo te blijven. Laten we samen kijken wat wél werkt voor jouw kind.
