Planken en verslaving
Theater is het dichtst bij het publiek. Het is een uniek medium, een plek waar je de ademhaling van het publiek voelt en hun blikken als spiegels van je ziel zijn. Er zijn blikken , – je krijgt direct hun liefde of afwijzing. Soms klinkt er een donderend applaus, een staande ovatie die als een golf van warmte over je heen spoelt. Soms komt iemand onverwacht de kleedkamer binnen, het ongemak van hun eerlijkheid in hun woorden: “Leuk, maar veel te lang.” En daar sta je dan, half aangekleed, je mond vol tanden.
Er zijn avonden waar de zaal stil is, waar mensen voortijdig vertrekken alsof je woorden hen niet raken. Als een dolk recht door je hart. En dan zijn er momenten dat het publiek brult, eet... gulzig een zak chips opsmukt alsof ze in de cinema zijn, of in slaap valt, om na afloop toch te zeggen: "Deze keer was beter dan de vorige." Je speelt op het scherpst van de snee in een serre , een ruimte waar de technicus blauwe vingers krijgt en het publiek bibbert van de kou, je speelt door. ook voor 60 euro die je door twee deelt met je technieker en na bezine nog genoeg blijkt voor één pakje tigra. De show gaat door, zelfs als een kostuum op het podium bijna afzakt en iedereen bijna ziet dat je een onderboek met gaten draagt! Tussen twee shows een maaltijd die net zo vreemd is als de voorstelling zelf: pizza met friet en rosbief.
Liefde en pijn
Maar ondanks alles is er de onvoorwaardelijke liefde voor het publiek. Het delen van verhalen, het delen van emoties, het doorleven van pijn. De pijn van het maken tekst van buiten leren tot je er scheel van ziet,denken dat het goed komt en dan een repetitie leegte...... de stress van de première, het eeuwige gevecht met jezelf in de spiegel – dat eindeloze perfectionisme, dat nooit rust. Waarom doe ik dit? Waarom ik? De recensent die schrijft "het is een mooie voorstelling maar Jakob moet nog leren acteren" zonder weerwoord een mening over je vormt. In de tuin van de buurman van de organizator dringend moeten kakken vlak voor je opkomt zonder privacy:een struik... Theater brengt je op plekken intern en extern waar je zelf nooit zou komen. Heerlijk! Duizend vragen, Ik zou veel antwoorden kunnen bedenken waarom theater, het zwarte gat in mij dat gevuld wilt worden met aandacht roept "meer meer meer" maar één antwoord zal altijd superieur blijven: dialoog!
Theater is geen prediking, geen propaganda, maar een uitnodiging tot dialoog, tot gesprekken die blijven duren tot de laatste adem. Het is geen standpuntbepaling, maar een uitnodiging om te praten, te voelen, te begrijpen. Dichter bij elkaar te komen ook waneer je in een serre staat lekker knus opzoek naar warmte van de persoon naast je. Terwijl je wolkjes uitblazend van de kou op zoek naar je stem denkt dit duurt echt wel te lang. Wanner je iets speelt, geef je mensen de vrijheid om zelf te bepalen wat ze zien zonder ze iets op te leggen. In de hoop een gesprek te openen Daarom ga ik vaker in op een oproep voor een interview. Niet omdat mijn inerlijk kindje hunkert om aandacht, smeekt om altijd maar meer... oké ik beken toch een beetje .Maar Vooral omdat een het een hoger doel dient., Mijn hoger doel! Maar daar later meer over.
Drugs legaliseren? Een dialoog...
En zo beland ik in een podcast, uitgenodigd door Joeri Perneel en Karel Michiels, om in alle rust en volwassenheid te praten over cannabis. Het gesprek die ik al eerder dee met andere mensen vloeit voort, zoals een voorstelling die zich steeds weer opnieuw uitvindt . Ook nu denk ik aan wat ik vergeten ben te zeggen, maar zoals altijd – het is precies zoals het moet zijn.